Szybkość transmisji HIV-1 w grupach badawczych, według liczby komórek CD4 + przy wejściu. Liczba matek badanych w każdej podgrupie jest pokazana poniżej liczby. Dane immunologiczne uzyskane przy wejściu do badania były dostępne dla 400 matek. Szybkości transmisji w grupie placebo wzrosły wraz ze spadkiem liczby komórek CD4 + (ryc. 3); nie wykryto znaczącego trendu w grupie zydowudyny. W każdej podgrupie ustalonej na podstawie liczby CD4 + szybkość transmisji była niższa w grupie zydowudyny niż w grupie placebo. Obecność niższego odsetka komórek CD4 + i wyższy odsetek komórek CD8 + wiązał się z wyższym ryzykiem przeniesienia w grupie placebo, ale nie w grupie zydowudyny (Tabela 2). Zliczenia CD4 + przy wejściu były ujemnie skorelowane z poziomami RNA w osoczu przy wprowadzaniu (test odwrotnej transkrypcji-PCR, r = -0,38, test bDNA, r = -0,31, P <0,001 dla obu).
Wykorzystaliśmy modele logistyczno-regresyjne do oceny, czy zmienne przed leczeniem przewidywały ryzyko transmisji HIV-1, indywidualnie (w analizie jednowymiarowej) lub w połączeniu (w analizie wieloczynnikowej) oraz w celu ustalenia, czy wpływ leczenia zydowudyną utrzymywał się po dostosowanie dla predyktorów liniowych (tabela 2). W grupie zydowudyny poziom RNA przed leczeniem mierzony za pomocą testu PCR z odwrotną transkrypcją był jedynym znaczącym predyktorem, niezależnie od tego, czy inne zmienne bazowe zostały uwzględnione w modelu. W grupie placebo, poziom RNA mierzony za pomocą testu odwrotnej transkrypcji-PCR i proporcja komórek CD4 + (jako procent wszystkich limfocytów) były najsilniejszymi predyktorami przed rozpoczęciem badania; oba pozostały znaczące w modelu wielowymiarowym. Spośród dwóch miar obciążenia wirusowego, poziomu RNA w osoczu i dodatniego wyniku dla HIV-1 w hodowli, poziom RNA (oznaczany za pomocą dowolnego testu) był silniejszym predyktorem ryzyka transmisji; gdy oba wskaźniki zostały uwzględnione w modelu, tylko poziom RNA pozostał znaczący. Leczenie zydowudyną wiązało się ze znacznie zmniejszonym ryzykiem przeniesienia nawet po dostosowaniu do zmiennych przewidywanych przed leczeniem.
Obciążenie wirusem i działanie leczenia zydowudyną
Oceniając, czy poziomy RNA wyjaśniły wpływ leczenia zydowudyną, skupiliśmy się na większym zestawie danych uzyskanych w teście odwrotnej transkrypcji-PCR. Wśród matek, dla których wykonano pomiary RNA w osoczu zarówno przy wprowadzaniu do badania, jak i po podaniu, w grupie otrzymującej zydowudynę mediana wartości RNA była 1,7 razy (0,24 log) niższa przy dostarczaniu niż wartości w grupie placebo (mediana redukcji, 0,28 vs. 0,04 logi kopii na mililitr; P <0,001). U matek leczonych zydowudyną zaobserwowano większą medianę redukcji (0,34 log), której poziom RNA przy wejściu przekraczał 1000 kopii na mililitr, w porównaniu do ich odpowiedników w grupie placebo (0,8 log), ale redukcja netto była podobna (0,26 log).
Większość próbek pobranych podczas porodu zebrano w ciągu jednego (92 procent) lub dwóch (97 procent) dni po porodzie; mediana zmian w poziomach RNA była podobna, gdy analiza była ograniczona do tych węższych interwałów
[podobne: belimumab, teosyal, citalopram ]
[patrz też: kaszel krtaniowy u dorosłych, kątnica jelita, kiretaż zamknięty ]
