Zaburzenia hemostazy

Nic dziwnego, że trzecia edycja Disorders of Hemostasis różni się znacznie od drugiej (1991), ze względu na szybki postęp w tej dziedzinie. OD Ratnoff, jeden z nestorów hemostazy, ustanawia scenę z historycznym opisem ewolucji wiedzy na ten temat. Ratnoff również przyczynia się do 3 innych przejrzystych rozdziałów; pozostałe 17 zostało napisanych przez 20 ekspertów, 13 z nich amerykański, 5 szkocki, angielski i japoński – nieco nierównomierne rozmieszczenie badaczy hemostazy. Rozdziały dotyczące prawidłowych mechanizmów hemostatycznych oraz płytek krwi i ich zaburzeń są wspaniałe i aktualne. W porządku rozdział na temat płytek krwi jest mnóstwo cennych informacji. Zwięzły rozdział dotyczący trudnego problemu laboratoryjnej diagnozy zaburzeń krzepnięcia jest dobrze zorganizowany i zawiera tabele analityczne oparte na trzech prostych pomiarach: aktywowany czas częściowej tromboplastyny, czas protrombinowy i czas trombiny. Łącznie stanowią one znaczną pomoc w diagnostyce różnicowej zaburzeń krwotocznych. Następne trzy rozdziały zawierają jasne dyskusje na temat genetycznych zaburzeń hemostazy. Istnieje znaczne nakładanie się rozdziałów dotyczących rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego i jednego na zespoły krwawienia z fibrynolitycznego, ale pierwotna fibrynoliza i fibrynoliza z powodu nadkrzepliwości nie mogą być sztywno rozdzielone. Pięć obszernych rozdziałów dotyczy krwawienia związanego z neoplazją, infekcją, operacją, chorobami wątroby i zaburzeniami nerek. Inni omawiają zaburzenia krwotoczne u noworodków, krwawienia psychogenne i krwawienie z powodu narkotyków, jadów i wad naczyniowych. Książka kończy się zwięzłą dyskusją na temat powikłań leczenia zaburzeń krwawienia.
Ogólnie rzecz biorąc, wszystkie rozdziały mają praktyczne znaczenie. Chociaż jest bogato ilustrowany tabelami i wykresami informacyjnymi, w książce brakuje paragrafów podsumowujących strategie i zalecenia dotyczące leczenia. Inną wadą jest to, że redaktorzy zawiedli lub nie chcieli wyeliminować nadmiarowości w różnych rozdziałach. Obszerny indeks częściowo rekompensuje rozproszenie informacji o poszczególnych tematach w całej książce. Ta książka dotyczy krwawiących problemów, ale niektórzy autorzy zawierają sekcje dotyczące zakrzepicy; mogą one zakłócić równowagę rozdziałów, ale nie tej książki. Odnośniki zamykające każdy rozdział są liczne, ale w ciągu ostatnich trzech lat opublikowano stosunkowo niewiele cytowań.
Nierówność w stylu i prezentacji, nieunikniona w książkach wielorakich, jest niewielką ceną za subtelność zrozumienia, jaką mogą zapewnić jedynie eksperci o międzynarodowej renomie. Książka jest pięknie przedstawiona. Nie należy go czytać od deski do deski, ale raczej powinien być postrzegany jako portal wejścia na pole dla niewtajemniczonych mieszkańców i jako zaktualizowany zasób dla wyszkolonych hematologów i internistów.
Marc Verstraete, MD, Ph.D.
University of Leuven, B-3000 Leuven, Belgia

[patrz też: Leukocyturia, diltiazem, monoderma ]
[przypisy: jak zbić trójglicerydy, jak zrobić płyn lugola, jasno brązowy stolec ]