Przeanalizowaliśmy 113 artykułów opublikowanych w okresie trzech dekad, aby obliczyć wskaźnik przeżycia po wypisaniu ze szpitala po resuscytacji krążeniowo-oddechowej (CPR). Długoterminowe przeżycie po CPR w szpitalu wyniosło 15,2 procent (przedział ufności 95 procent, 14,8 do 15,6 procent ) na całym świecie, z 3968 z 26 095 pacjentów, którzy przeżyli w szpitalu. W przypadku pacjentów w USA długotrwałe przeżycie wyniosło 14,7% (przedział ufności 95%, 14,1 do 15,3%), przy czym 2026 z 13 766 pacjentów przeżyło (78 badań). W naszej analizie przeżycie było różne w zależności od lokalizacji CPR. Przetrwanie było lepsze po CPR w oddziale ratunkowym (23,3 procent, przedział ufności 95 procent, 21,3 do 25,3 procent) niż po CPR na oddziale intensywnej terapii (14,7 procent) lub oddziale medycznym (12,5 procent).
Stosując test dwumianowy, Diem i in. (Wydanie z 13 czerwca) 2 wykorzystywało 30 procent jako stopę referencyjną, ponieważ było to najwyższe długoterminowe przeżycie (stwierdzone w jednym raporcie) w przeglądzie literatury. Autorzy stwierdzili, że wskaźnik przeżywalności po CPR w programach telewizyjnych (67 procent) był znacząco różny od 30 procent (P <0,001). Nasz długoterminowy wskaźnik przeżycia w USA (14,7 procent), dokładniejsza stopa referencyjna obliczona z 78 badań, była tylko o połowę niższa niż u autorów. Porównywanie 15 procent z 67 procentami poprawia punkt widzenia autorów na temat błędnego postrzegania pacjentów w odniesieniu do wyników CPR i obowiązku lekarzy do doradzania i doradzania pacjentom.
Z drugiej strony, przeżycie po CPR u wybranych pacjentów (zdrowych, młodych dorosłych z nieoczekiwanym zatrzymaniem krążenia z powodu urazu lub zabiegu chirurgicznego) może wynosić nawet 70 procent (w przeciwieństwie do wskaźnika przeżycia w programach telewizyjnych), jak donosi pierwsze badanie współczesnej CPR autorstwa Kouwenhovena i wsp. 3 Problem w programach telewizyjnych nie jest więc tak nieprecyzyjną statystyką przeżycia, jak błędną reprezentacją pacjentów. Ogromna liczba pacjentów, którzy codziennie poddawani są CPR w szpitalach, to nie dzieci i młodzi dorośli, ale przewlekle chorzy, osoby starsze o ograniczonej długości życia. Ale kto chce oglądać rzeczywistość w programach telewizyjnych.
Ronald J. Markert, Ph.D.
Wright State University School of Medicine, Dayton, OH 45401-0927
Mohammad G. Saklayen, MD
Veterans Affairs Medical Center, Dayton, OH 45428
3 Referencje1. Saklayen M, Liss H, Markert R. Wewnątrzszpitalna resuscytacja krążeniowo-oddechowa: przeżycie w jednym szpitalu i przegląd piśmiennictwa. Medicine (Baltimore) 1995; 74: 163-175
Crossref Web of Science MedlineGoogle Scholar
2. Diem SJ, Lantos JD, Tulsky JA. Resuscytacja krążeniowo-oddechowa w telewizji – cuda i dezinformacja. N Engl J Med 1996; 334: 1578-1582
Full Text Web of Science MedlineGoogle Scholar
3. Kouwenhoven WB, Jude JR, Knickerbocker GG. Masaż serca w klatce piersiowej. JAMA 1960; 173: 1064-1067
Crossref Web of Science MedlineGoogle Scholar
Po obejrzeniu 97 odcinków ER, Chicago Hope i Rescue 911, Diem i in. spierać się z producentami za przedstawianie zbyt optymistycznego obrazu RKO. Być może następujące komunikaty dotyczące interwencji medycznych są również nadmiernie optymistyczne: Mammografia pomaga lekarzowi zobaczyć raka piersi, zanim pojawi się grudka, kiedy odsetek wyleczeń jest bliski 100 procent. Biorąc pod uwagę przytłaczające dowody na to, że badania przesiewowe [rak jelita grubego] jest skuteczny w wykrywaniu i leczeniu tego drugiego śmiertelnego raka . . . 2 Większość kobiet z rakiem piersi może zostać uratowana przez wykrycie. . . z mammografią. 3
Zaskakującą cechą tych i wielu innych optymistycznych wiadomości jest to, że pochodzą one od lekarzy i agencji opieki zdrowotnej, a nie od fikcyjnych postaci telewizyjnych. Zgadzamy się z Diem i in. że producenci dramatów szpitalnych powinni uznać odpowiedzialność obywatelską za dokładniejszą. Jednak taki idealizm powinien odnosić się także do samego zawodu lekarza.
Hugh E. Mulcahy, MD
Martha M. Ellison, MB
Michael JG Farthing, MD
Royal London School of Medicine and Dentistry, Londyn EC1M 6BQ, Wielka Brytania
3 Referencje1. Amerykańskie Towarzystwo Onkologiczne. Pampetka 86- (30 mm). Nr 2077-LE. Washington, DC: American Cancer Society, 1986.
Google Scholar
2. Wprowadzono rachunek za raka okrężnicy i odbytu: Koordynacja AGA, koalicjaAGA, Wiadomości, 1995, 29: 12-12
Google Scholar
3. Strax P. Kontrola raka piersi poprzez masowe badania przesiewowe: od badań do działania. Cancer 1989; 63: 1881-1887
Crossref Web of Science MedlineGoogle Scholar
Tabela 1. Tabela 1. Liczba studentów czwartego roku zapisujących się do programów rezydencyjnych medycyny ratunkowej. Diem i in. nie mogą być jedynymi lekarzami oglądającymi program telewizyjny ER. Od czasu, gdy ER po raz pierwszy pojawił się 22 września 1994 r., Liczba studentów czwartego roku w Indiana University School of Medicine, którzy zapisali się na program rezydencji medycyny ratunkowej, podwoiła się (Tabela 1). Chociaż inne czynniki, takie jak siły rynkowe, mogą być również zaangażowane w ten znaczny wzrost (2 SD od średniej wynoszącej 3,2 procent), wszechobecność telewizji może teraz wpływać na wybory zawodowe lekarzy.
Eliot M. Wallack, MD
Glenn J. Bingle, MD, Ph.D.
Community Hospitals Indianapolis, Indianapolis, IN 46219
Odniesienie1. Biuro do spraw studenckich i dydaktycznych. Spotkania na pierwszym roku, według dyscypliny. Bloomington: Indiana University School of Medicine, 25 marca 1996.
Google Scholar
Analiza Diem i wsp. wykazuje wyższy niż oczekiwano wskaźnik przeżywalności u pacjentów poddawanych resuscytacji w obrazach telewizyjnych. Jednak ani ci autorzy, ani Baer w załączonym artykule redakcyjnym (wydanie z 13 czerwca) nie odnoszą się do jakości wykonywanych RKO. Jakie mogą być skutki próby CPR widzów po zapoznaniu się z techniką oglądania telewizji. Wiadomo, że zdolność laika do zapewnienia odpowiedniej kompresji i kontroli dróg oddechowych zależy od jakości2 i częstotliwości3 szkolenia, a nawet po formalnej edukacji, umiejętności RKO są często niewystarczające.4 Z pewnością ukryte ryzyko przyjęcia złych umiejętności RKO sugerują, że uczenie się wykonywania CPR z dramatu telewizyjnego może wyrządzić tyle samo szkody, co fałszywe wrażenie sukcesu.
Milan Chheda, BA
Harvard Medical School, Boston, MA 02115
Paul J. Hauptman, MD
Brigham and Women s Hospital, Boston, MA 02115
4 Referencje1. Baer NA. Resuscytacja krążeniowo-oddechowa w telewizji – przesady i oskarżenia. N Engl J Med 1996; 334: 1604-1605
Full Text Web of Science MedlineGoogle Scholar
2. Korttila K, Vertio H, Savolainen K. Znaczenie stosowania właściwych technik nauczania re
[więcej w: nutrend, sklerodermia, diltiazem ]
[więcej w: hiszpańska mucha skutki uboczne, hydrokortyzon bez recepty, icd 10 dzieciątka jezus ]
