Pętla akumulacji wodorowęglanu Henle in vivo u szczurów.

Przeprowadziliśmy badania perfuzji na szczurach obciążonych hydropenią i wodorowęglanami, aby zapewnić bezpośrednie obserwacje in vivo dotyczące akumulacji wodorowęglanów w krótkich pętlach Henle. Analizę wczesnego dystalnego płynu rurkowego wykonano podczas perfuzji soli fizjologicznej bez wodorowęglanów od końca proksymalnego do wczesnego miejsca dystalnego, dokumentując akumulację nowego wodorowęglanu. Podczas perfuzji u szczurów hydropenicznych, stężenia wodorowęglanów w stanie stacjonarnym sugerowano we wczesnych dystalnych wartościach w przybliżeniu równych mM, które były niezależne od szybkości perfuzji i praktycznie nieodróżnialne od stężenia wodorowęglanu zmierzonego podczas swobodnego przepływu, gdy przesączony wodorowęglan został dopuszczony do wejścia w pętlę. Tak więc, akumulacja w pętli dwupłytkowodowej była najwyraźniej wystarczająca, aby pozwolić nowemu wodorowęglanowi na wejście z szybkością porównywalną z tą dostarczaną do wczesnego miejsca dystalnego podczas swobodnego przepływu, uznając oczywiście, że szybkości dostarczania swobodnego przepływu są wynikiem złożonych składników filtracji i przepływów dwukierunkowych. . U szczurów obciążonych wodorowęglanami, jednak akumulacja wodorowęglanów, chociaż wyższa niż w hydropenii, była znacznie niższa niż szybkości dostarczania swobodnego przepływu. Ponadto, początkowe odległe stężenia wodorowęglanów podczas ładowania wodorowęglanu spadały wraz ze wzrostem szybkości perfuzji, prawdopodobnie z powodu ograniczenia do zwiększenia wejścia jonów wodorowęglanowych.
[patrz też: jak zbić trójglicerydy, jasno brązowy stolec, kątnica jelita ]