(Po ważeniu próbki respondenci odpowiadali szacunkowo 52 procentom wszystkich lekarzy, którzy zgłosili przypadek śmierci ze wspomaganiem lekarskim). O tych 84 lekarzy zapytano również o ostatnią niezgłoszoną sprawę. Tylko ze zgłoszonych przypadków wymagał pomocy w zakończeniu życia bez wyraźnego wniosku ze strony pacjenta, podczas gdy 16 z 84 ostatnich niezgłoszonych przypadków dotyczyło pomocy bez wyraźnego wniosku pacjenta. Tabela 2. Tabela 2. Charakterystyka zgłaszanych i nieraportowanych przypadków eutanazji i wspomaganego samobójstwa. Cechy innych 68 zgłoszonych i niezgłoszonych przypadków eutanazji i samobójstw wspomaganych przez lekarza przedstawiono w Tabeli 2.
Nie było dużych różnic między zgłoszonymi i nieudokumentowanymi przypadkami pod względem charakterystyki pacjentów lub podstawy decyzji o udzieleniu pomocy (tj. Czy istniała wyraźna prośba oraz cierpienie nieznośne i beznadziejne). Jednak w niezgłoszonych przypadkach wymogi proceduralne były spełniane rzadziej: pisemny wniosek (44 procent w nieudokumentowanych przypadkach w porównaniu z 73 procent w zgłoszonych przypadkach), konsultacja z innym lekarzem (11 procent w porównaniu z 94 procentami) i pisemny raport (57 procent w porównaniu z 97 procentami). Porównanie najnowszych zgłoszonych i niezgłoszonych przypadków w większej losowej próbie lekarzy przyniosło podobne wyniki. Porównanie ostatnich (zgłoszonych i nieudokumentowanych) przypadków w latach 1990 i 1995 nie wykazało różnic w odsetku przypadków, w których spełnione zostały istotne wymagania dotyczące przyjętej praktyki. Wyniki różniły się jednak pod względem wymagań proceduralnych. Decyzja nie była omawiana z kolegą w 11 procentach spraw w 1995 r., W porównaniu z 16 procentami w 1990 r., A pisemne sprawozdanie było dostępne w 81 procentach przypadków w 1995 r., W porównaniu z 60 procentami w 1990 r. przedstawione w tabeli 1, liczba zgłoszonych przypadków również wykazała wyraźny wzrost.
Powiadomienie i zakończenie spraw
Przed 1990 r. 60 procent wszystkich zgłoszonych przypadków zgonów z udziałem lekarza zgłoszono do koronera, 42 procent do prokuratora, a 42 procent do policji. Po 1990 r. 98 procent zgłoszonych przypadków zgłoszono do koronera, 7 procent do prokuratora, a żadnego do policji. W 56 procentach z 353 zbadanych spraw sądowych lekarz wykorzystał oficjalną listę kontrolną, która jest częścią procedury powiadamiania, aby przedstawić odpowiednie informacje.
Okres między powiadomieniem lekarza a zawiadomieniem o zakończeniu postępowania sądowego wynosił średnio 103 dni w przypadku spraw oddalonych bez dalszej analizy. Okres ten bardzo się różnił w zależności od dzielnicy. Sprawy, które były przedmiotem dochodzenia lub zostały postawione przed sądem trwały znacznie dłużej, czasem kilka lat.
Badanie przez prokuratorów
Tabela 3. Tabela 3. Najważniejszy powód do dyskusji w 120 zgłoszonych sprawach w Zgromadzeniu Prokuratorów Generalnych 1991-1995. Z 6324 przypadków zgłoszonych w latach 1991-1995, 120 było omawianych przez Zgromadzenie Prokuratorów Generalnych. Ankiety przeprowadzono w 21 przypadkach (z udziałem 22 lekarzy) i odwołano; 13 lekarzy było ściganych
[więcej w: bifidobacterium, Corsodyl, citalopram ]
[patrz też: kaszel krtaniowy u dorosłych, kątnica jelita, kiretaż zamknięty ]
