Czynniki ryzyka dla urazów spowodowanych przez łyżwiarstwo w linii i skuteczność sprzętu bezpieczeństwa cd

Wszystkie analizy przeprowadzono za pomocą oprogramowania statystycznego SUDAAN, aby uwzględnić złożone pobieranie próbek.11 Testy chi-kwadrat z logarytmicznym przebiegiem liniowym wykorzystano do przetestowania powiązań między grupami i dla znacznych różnic w proporcjach.11,12 Stowarzyszenie zostało ocenione przy użyciu niedostosowanych ilorazów szans i 95% przedziały ufności. Regresja logistyczna została wykorzystana do obliczenia skorygowanych ilorazów szans z kontrolą dla czynników zakłócających. Ryzyko przypisywane populacjom obliczono za pomocą ustalonych metod.13 Wartość AP mniejsza niż 0,05 (dwustronna) została uznana za wskazującą istotność statystyczną, z wykorzystaniem wariancji pochodzących od ważonej próbki. Wyniki
Charakterystyka demograficzna zawodników i okoliczności urazów
Tabela 1. Tabela 1. Wybrane cechy osób biorących udział w wypadkach na linii w próbie krajowej. Tabela 2. Tabela 2. Charakterystyka upadków i obrażeń odniesionych przez zawodników w linii. Przeprowadziliśmy wywiady z 161 z 206 kwalifikujących się osób (dla 78% odpowiedzi14); ich dane były ważone, na podstawie wyboru szpitala, w celu przedstawienia rozkładu cech szacowanych 6331 wypadków na łyżwach w linii, leczonych w oddziałach ratunkowych w kraju podczas okresu badania. Łyżwiarze wahali się od 6 do 59 lat (średnia, 20,8, mediana, 15). Czterdzieści osiem procent to mężczyźni, a 89 procent to osoby praworęczne (inne cechy łyżwiarzy podano w tabeli 1, dane na temat ich upadków i wynikających z nich urazów podano w tabeli 2). Najbardziej typowy upadek dotyczył młodych początkujących lub początkujących łyżwiarzy noszących niewielki sprzęt ochronny lub bez nich, którzy albo spontanicznie utracili równowagę podczas jazdy na łyżwach na zewnątrz, albo upadli po uderzeniu w defekt drogowy lub w gruzy. Upadek zazwyczaj występował na rozpostartych ramionach bez żadnej próby zatrzymania się. Nadgarstek był najczęstszym miejscem pierwotnej kontuzji (32 procent); 25 procent wszystkich urazów stanowiły złamania nadgarstka. Siedem procent poszkodowanych łyżwiarzy nosił wszystkie cztery rodzaje wyposażenia ochronnego; 46 procent nie nosiło żadnego. Ogółem 45% nosili ochraniacze na kolana, 33% ochraniacze na nadgarstki, 28% ochraniacze na łokcie i 20% hełmy.
Analiza Case-Control
Tabela 3. Tabela 3. Wybrane cechy zawodników w linii z urazami nadgarstka lub łokcia i ich kontrolami. Pacjenci i grupy kontrolne w grupie ryzyka nadgarstka i grupie ryzyka łokcia są zestawione w Tabeli 3. Prognozowana ogólna wartość ogólna w grupie ryzyka nadgarstka (5404 osób) została oszacowana na podstawie ważonych danych na temat 141 badanych podmiotów; prognozowana suma w grupie ryzyka łokcia (4708) została oszacowana na podstawie 122 osób. Pacjenci i grupy kontrolne w grupie z nadgarstkiem różniły się istotnie rozkładem wiekowym (przypadkowi pacjenci byli na ogół młodsi) oraz stosowali ochraniacze na nadgarstki i ochraniacze na łokcie. Pacjenci i grupy kontrolne w grupie łokciowej różniły się jedynie zastosowaniem klapek łokciowych, liczbą podjętych lekcji (pacjenci zazwyczaj pobierały więcej lekcji) oraz historią łyżwiarstwa sztucznego (kontrole częściej wykonywały sztuczki).
Tabela 4. Tabela 4. Wskaźniki szans na urazy dla zawodników w linii, którzy nie noszą odpowiednich środków bezpieczeństwa. Analiza drobnych ilorazów szans wskazała, że wśród osób zagrożonych zranieniem nadgarstka, łyżwiarze, którzy nie nosili ochraniaczy na nadgarstki, mieli prawdopodobieństwo urazu nadgarstka, który był 12,9 razy większy od tych, którzy nosili nadgarstki (przedział ufności 95%, 4,5 do 37,1) (tabela 4)
[hasła pokrewne: atropina, ambroksol, citalopram ]
[hasła pokrewne: kaszel krtaniowy u dorosłych, kątnica jelita, kiretaż zamknięty ]